तिम्रो लागी
रात नहुँदो हो त,
तारा नचम्किंदो हो त,
जून पनि नलाग्दो हो त,
दिन पछि फेरी दिन आँउदो हो त,
सायद,
तिम्रो याद पनि आउँदैन थियो
तिम्रो मुहारले त्यसै त्यसै मार्दैन थियो ।
पानीका बाछिटा कति साना हुन्छन् ?
जूनकिरीले कति थोरै उज्यालो दिन्छ ?
धुलोका कण हावामा कता हराँउछन् ?
एक पलमा कति जिन्दगी बाँचिन्छ ?
सास फेर्दा कति वायु भरिन्छ ?
भो, धेरै सोचें,
तिम्रो याद नआउन दिमागलाई धेरै मोडें,
धेरै कविता लेखें, धेरै गजल रचें,
कलम चलाउन छोडें, तिम्रो तस्वीर कुनामा फालें
आँशु,
कति पिएँ , कति छचल्केर पोखिए १
घृणा,
कति गर्ने कोसिस गरें, कति बदनाम गरें १
सँगै जिउने मर्ने कसम खान सकिन,
तिम्रो मुहार नहेर्ने कति झुटो कसम खाँए १
तिमी जूनलाई
तिम्रो घरमा खेल्ने खेलौना भन्छ्यौ,
तिमी पूmललाई
तिम्रो शरीरको कपडासँग दाँज्छ्यौ,
म पूर्वबाट घाम उदाउँछ भन्छु
तिमी होइन पश्चिमबाट घाम अस्ताउँछ भन्छ्यौ,
म तिमीमा सबै संसार पाउन खोज्छु
तिमी पुरै संसारलाई पाउन खोज्छ्यौ,
म भवँराबाट ‘आपूmलाई बचाऊ’ भनी सम्झाउँछु
तिमी अरुलाई म बाट बचाउँछ्यौ,
तिमीलाई तिम्रो शक्ति थाहा छ,
मलाई मेरो कमजोरी १
तिमी सबैसँग हाँस्न जान्दछ्यौ,
म एक्लै रुन जान्दछु १
निलो आकाशले,
धर्तीलाई अँगाल्न जति तन्के पनि
सधैं छोटो पर्छ,
कालो बादलले,
कालै रातलाई जति भिजाउन दन्के पनि
सधैं रित्ति बिलाउँछ,
तिम्रो यादले,
म जति टाढा भए पनि
सधैं भौतारि पछारी दिन्छ,
भरी प्याला उठाएर,
प्रत्येक घुट्कोमा तिरष्कार गरे पनि
रितिंदा फेरी उस्तै माया,
जति पर प्रकाश,
जति भाग्न खोजे पनि
फर्कदां उस्तै छाया ।
बाछिटाले दैलो भिजाउने हो
घर भत्काउन सक्दैन,
जूनकिरी रातमा मात्रै बल्ने हो
दिनमा घामसँग दाजिंदैन,
सास तानुन्जेल मात्रै शुद्घ बायु हो
बाहिर निस्कँदा उस्तै रहँदैन,
जिन्दगी, एक पलको मात्रै कहाँ हो र ?
मेरो कमजोरी सधैं कहाँ रहिरहन्छ र ?
धर्ती जति भागे पनि
आकाशले नघेरी कहाँ अडिन्छ र ?
भरी प्यालाले नशा दिन्छ
घुट्को नलिइ जमिनमा फ्याले, के गर्छ र ?
सम्झेर रुन जस्तै सजिलो
बिर्सेर हाँस्न पनि होइन र ?
सधैं उस्तै रात कहाँ हुन्छ र ?
तिमी निदाउँदा म ब्यूँझे,
अरु कोही ब्यूँझदा
म पनि निदाउँला,
जे भए पनि जस्तो भए पनि
हाँसेर त बाँचिएला,
कुनै क्षण यस्तो आउला
दिन भन्दा रात प्यारो होला,
जूनेली रातमा तारा गनेर
तिम्रो हाम्रो कथा सम्झौंला,
सम्झि सम्झि हाँसौंला
हाँसी हाँसी बाचौंला ।
कर्मठ सुवेदी
२०६४/०९/१३ (शुक्रबार)
१०:५८ (राती)
